A tak w ogóle...

...to przez to całe grudniowo, końcoroczne i inne zamieszanie nie zauważyłem, że 5 grudnia blogowi stuknął roczek!

Końcówka roku

No i powoli mamy koniec szacownego 2008 roku. Święta na Śląsku były super!...Poświąteczne spotkanie z kolegami też udane (wszyscy w doskonałej formie). Chwilowo powróciłem do Warszawy ale już pojutrze jadę znów na Śląsk. Powrócę już w 2009 z życzeniem by był jeszcze lepszy niż ciągle jeszcze panujący 2008, czego sobie i odwiedzającym bloga mieszkańcom Bemowa życzę z całego serca!

To był ostatni R.I.P z serii

Czas zacząć do nowa;)

Słabo jest dość...

...czyli R.I.P II albo nawet III czy IV.

Światło płonącego gmachu Reichstagu rozświetlało rozściełający się za nim zielony park. Tłum ludzi, uciekinierów ze świata zagarniętego przez Wściekłych ścieśniony na coraz mniejszym terenie wolnym od płomieni patrzył z wiarą na Desmaela. Ich jedynej nadziei na ratunek. On sam stał wraz z Andrzejem i Elisabeth wpatrzony chyba bardziej w świat swojego ja niż w to co dzieje się wokół. Andrzej spytał: "Des, co teraz zrobimy, co Ty zrobisz, dlaczego tak się to kończy? Uwierzyliśmy Ci!...a teraz, teraz...Oni zwyciężyli?! Mimo tego wszystkiego, mimo poświęcenia tych wszystkich ludzi?"
Desmael spojrzał na Andrzeja i na Elis - "Powiedzcie mi jak można uwolnić świat od tego plugastwa, tego ludzkiego plugastwa? Nie w sensie technicznym, to mogę sobie wyobrazić i mogę uczynić. Jak można tego dokonać i nie mieć poczucia winy? Jak przeżyć to, że choć było się nadzieją wielu, tak naprawdę jest się ogrodnikiem oczyszczającym ogród z najazdu szkodników? Ratującym jedynie owoce?" Andrzej był zszokowany, "Des, Des...co Ty mówisz?"
Dwa słupy światłości wytrysnęły wprost z czarnego nieba i gdy tylko sięgnęły ziemi objawiły się jako Azechiel i Teramiel, przyboczni Desmaela. Teramiel jak zwykle zmaterializował się wraz z jedną z ziemskich elektronicznych zabawek w swych dłoniach. Od razu zresztą zaczął z obłędem w swych płonących oczach, naciskać jej klawisze, najwyraźniej bawiąc się doskonale.
"Teramiel, do kurwy nędzy, czy mógłbyś choć przez chwile być poważny?" - Desmael mimo wszystko wyglądał tak jakby miał zamiar się uśmiechnąć.
"Des, nie czepiaj się, przecież i tak się już zbieramy" - wycedził przez zęby Teramiel nie odrywając wzroku od swojej zabawki.
Elisabeth wpatrywała się w Desmael nie mogąc wykrztusić z siebie ani słowa, jej oczy były tak wielkie, jakby pierwszy raz w życiu zobaczyła anioła. A przecież nie był to jej pierwszy raz.
"Des, Des dlaczego nic nie robisz...spójrz na tych wszystkich ludzi przecież jesteś ich jedyną nadzieją!" - Andrzej już bardziej krzyczał niż mówił - "Oni nas otoczyli, spalą nas wszystkich, wszyscy zginiemy! Przegraliśmy!"
Desmael spojrzawszy ponownie z dezaprobatą na Teramiela przeniósł wzrok na Azechiela i zapytał "Aze - powiedz mi, naprawdę już na nas czas?. Przecież moglibyśmy jednak....". 

"Des - już tylko my zostaliśmy. Wszyscy inni już się już zwinęli" - Azechiel wydawał się lekko zniecierpliwiony.
"Des - co teraz będzie co zrobimy? Ratuj nas!!!" - Elisabeth w końcu jakimś cudem udało się wydobyć z siebie głos - "Przecież ja, przecież ja Cię...A dla nich wszystkich" - powiodła wzrokiem po otaczającym ich tłumie ludzi - " dla nich jesteś zbawicielem...nadzieją na ratunek, Des proszę, błagam"
Z zabawki Teramiela ozwał się głos, dość beznamiętnie choć jednak chyba z pewną dozą satysfakcji oznajmujący "Game Over" co najwyraźniej zdenerwowało anielskiego fana elektronicznych gier "Kurwa - Des - kończmy to wreszcie bo już nie mam zdrowia, muszę chyba rzucić te zabawy"
Desmael jakby westchnął - spojrzał na Andrzeja i Elis - "Tak naprawdę nie o was tu chodzi, również nie o ten cały tłum, który mnie, nam, zawierzył. Jedyne co się liczy to Jego pierwiastek, który w sobie nosicie. Każda jego cząstka jest dla niego cenna, każdy z Was nosi w sobie część jego odczuć, emocji, wspomnień i czego jeszcze kto wie. Wasze życia, ciała, wspomnienia, miłości nienawiści same w sobie nic nie znaczą - jedynie jako część Jego są ważne. Nie możecie tu zostać i pozostawić siebie Wściekłym"
"Ale, ale...co Ty, co ...co zamierzasz. Desmael, kurwa, o czym Ty mówisz??" - Andrzej krzyczał jak szalony.
Des już go nie słuchał, zmienił się w słup oślepiającego światła sięgającego nieba, podobnie jak Azechiel i Teramiel. Trzy kolumny nieprawdopodobnej światłości złączyły się w jedność. W tej chwili ludzi stłoczeni na zielonych skwerach za Reichstagiem przestali krzyczeć, lamentować i jęczeć. Zaczęli osuwać się na ziemie, pozbawieni życia w okamgnieniu, jakby za dotknięciem różdżki złego czarownika.
Andrzej, który zdążył jeszcze chwycić dłoń Elisabeth, osuwając się w dół usłyszał grzmiący głos, którgo nie był w stanie zrozumieć....i zniknął w bezgranicznej studni nieświadomości.
Słup światłości ponownie zmienił się w trzech aniołów w ludzkiej postaci. Cały teren zasłany był ciałami ludzi otoczonymi przez krąg szalejących płomieni.
"No to co, wygraliśmy?" - Teramiel uśmiechnął się patrząc na Desmaela - "Nie dostaną ich" - powiódł wzrokiem po ciałach zaściełających okolice.
"Zamknij się Ter" - wycedził Desmael przez zęby - "Aze - muzyka!"
Azechiel zamyślił się na krótką chwile, lekko uśmiechnał i wokół rozległa się ich ulubiona melodia...
"I believe in angels, something good in everything I see...I believe in angels..."
Des spojrzał na Teramiel i Azechiela. W chwilę potem zmienili się razem w słup oślepiającego światła i znikneli w czarnej otchłani nieba. Podobnie jak i ludzkość.